Mattia Coletti is niet aan zijn proefstuk toe met The Land. Het is al zijn vierde soloalbum, en voorts maakte hij al platen met onder meer Edible Woman, Polvere en Comaneci. Net als de vorige soloplaten (Zeno, Zeno Submarine, Pantagruel), die de Italiaan al maakte, is The Land volledig instrumentaal. De acht stukken leunen dicht aan bij pastorale folk, zweven voorbij, ingetogen, schoonheid nastrevend en misschien wel met de ogen dicht gespeeld terwijl een kaars aan het raam stond te flakkeren. Coletti let vooral op de details, bouwt een warme sfeer op die we in deze winterdagen wel kunnen gebruiken. Al voeren we dan helemaal geen sikkepit meer uit. De ijzige koude duwt een mens de lethargie in, de leegte, de eenzaamheid. Lui in de zetel, The Land speelt op de achtergrond, de koffie is te heet en voor het einde van de cd ben je als luisteraar naar dromenland. Of net niet, want er is altijd wel iets te doen dat niet meer kan wachten. Nog eens luisteren bijvoorbeeld, om net als de vorige keren weg te dommelen, te suffen, en toch te genieten van de eenvoudige schoonheid die Colettti ook nu weer weet te produceren. En dat met zijn akoestische gitaar en kleine elektronische toevoegingen. The Land is absoluut niet essentieel, maar wel heel mooi in zijn kaalheid.