Lyenn – Fred Jacques bekt niet zo lekker, natuurlijk is een Brusselaar die de tegenwoordigheid van geest heeft gehad om niét eerst alle Belgische parochiezalen plat te spelen, maar meteen de wereld in te trekken. Uitstekend idee! Concerten in Glasgow, San Francisco en Berlijn, in plaats van Café De Welkom en Jeugdhuis de Pomp. Dat hij ook met Ornette Coleman heeft gespeeld, staat haast als een fait divers in s mans bio. Eén en ander resulteerde in een mooi gevuld telefoonboekje. Het was dan ook op uitnodiging van Marc Ribot dat Lyenn naar New York trok om met goed volk Shahzad Ismaily (Bonnie Prince Billy) Ches Smith (Secret Chiefs 3 en Ribots Ceramic Dog), Sam Amidon, Jolie Holland en Doug Wieselman (Antony and the Johnsons) zijn debuutplaat op te nemen. Zulk een gastenlijstje creëert natuurlijk hooggespannen verwachtingen. Maar we kunnen u geruststellen: The Jollity of my Boon Companion staat vol hoogstaande zorgvuldig met gelijke maten blues, folk, jazz, psychedelica en avantgarde ingekleurde licht etherische popliedjes die zich best laten beluisteren bij een knisperend haardvuur. Een paar hoogtepunten? Welaan, dan. Forsaken Joy is gothiek zoals die ook werd bedreven door This Mortal Coil, en als het volume halverwege Wistful Longer de hoogte ingaat en de drums op draf overschakelen, horen we echos van het beste van Sixteen Horsepower. Holler is dan weer opgebouwd uit heerlijke gitaarduels (Ribot en Lyenn?) die rond een onheilszwangere groove kronkelen. Bijzonder voldragen debuut, dit. De hype is dan ook volkomen terecht en wij kijken nu al reikhalzend uit naar die tweede, derde en vierde plaat.
