Als meesterlijk twaalfsnarenplukker is gitarist James Blackshaw een van de weinigen die het talent heeft in de voetsporen van John Fahey, Leo Kottke en Robbie Basho te treden. Niet alleen dat overigens: zijn volle, dromerige stijl voegt daadwerkelijk iets toe aan de aloude gitaartraditie. Als hij door Important gevraagd wordt een compilatie naar eigen inzicht samen te stellen, hoeft hij ook niet lang na te denken. Hier staan de snaren centraal, in welke vorm dan ook. Blackshaw neemt zelf één nummer voor zijn rekening en dat zijn zonder twijfel tien van de mooiste minuten van deze compilatie. Blackshaw bespeelt zijn gitaar zoals hij door de sluike haren van zijn enige liefde zou woelen. Geen weerhaakje te bekennen, slechts tedere halen langs de snaren, een kleurrijk panorama van harmonie en melodie creëerend. De Japanse koto-speelster Chieko Mori krijgt de eer van zowel de openingsdans als de afsluitende wals. De eerste, ‘Spiral Wave’, begint als een houterige versie van Fahey’s midzomernacht gitaarspel, de bijgeluiden die de koto produceert zijn net zo interessant als de basisakkoorden. De korte echo van het hout als een soort realistische tegenhanger van Blackshaws dromerige geluid. Jozef van Wissem, die steeds meer aandacht krijgt in zijn missie om de luit uit de middeleeuwen naar de eenentwintigste eeuw te trekken, laat met het fijne ‘The Mirror Of Eternal Light’ horen dat hij daar steeds indrukwekkender in slaagt. Wat deze compilatie vooral laat horen is dat de gitaar naast een bron van protestliederen en rock-’n-roll ook nog steeds inspirerend voer voor de verstilde melancholicus is. Zachtjes overtuigend.