De Engelse muzikant Steven Wilson wordt nog altijd met zijn voormalige band Porcupine Tree vereenzelvigd. Maar Wilson is ook de man die pure popplaten maakte met de Israelische hitzanger Aviv Geffen en donkere en schurende drones met zijn project Bass Communion, waarvoor hij regelmatig samenwerkt met Nederlander Frans de Waard. Kortom, het ‘progrock-etiket’ krijgt Wilson vooral opgeplakt door ‘progrockers’; een scene die zich paradoxaal genoeg juist primair door conservatisme laat leiden. ‘The Furure Bites’ valt ook allerminst buiten het brede muzikale spectrum waarmee Wilson reeds decennialang werkt. Hooguit verlegt het de focus hier een beetje; van de gitaar naar de synths en de elektronische beats. Vooral tijdens de eerste drie tracks van het album roept dat wel wat David Bowie-associaties op, die immers vooral sinds 1980 ook graag met dance-invloeden flirtte. Al mist Wilson Bowie’s talent voor klassieke refreinregels en aanvankelijk onlogisch klinkende, maar uiteindelijk toch perfect passende onverwachte wendingen. Daar tegenover verwerkt de voormalige Porcupine Tree-frontman tal van van subtiliteiten in de arrangementen waarvoor Bowie altijd de hulp van anderen moest inroepen. Niet zozeer wat ‘sound’ betreft, maar wel qua ‘attitude’, herinnert ‘The Furure Bites’ soms aan Pink Floyds ‘Dark Side Of The Moon’: toegankelijk met een scherpe boodschap, waarin het tijdvak waarin wij leven wordt gekoppeld aan consumentisme, eigenbelang, de cultuur van zelfhulpboeken, populisme en het klakkeloos volgen van trends. En al is Wilson wat zijn teksten betreft nu niet direct een ‘literator’, de vormgeving van het album sluit daar wel naadloos bij aan. Prima popalbum waarop niet achterom gekeken wordt.
