Daar is-ie weer, de op de muziek van Nils Frahm geënte, relaxte, repetitieve pianopartij. Zelfs Duitse postrockers draaien er hun hand niet meer voor om. Het gaat alleen maar om het openingsnummer trouwens, daarna barsten de vertrouwd jubelende gitaren los. Martin Grimm (gitaar, bas) en Chris Burda (keyboards, drums) laten volgens beproefd recept een onschuldig riffje aanzwellen tot immense proporties, waarbij enige bombast, overdrijving en grootsheid niet uit de weg gegaan wordt. Na de epische climax suddert het nog even na, en dan is het al weer tijd voor het volgende, langzaam en secuur opgebouwde dramatische hoogtepunt. Mooi gedaan, gloedvol gespeeld, het leven in een notendop.