Uit het bijna uitsluitend Italiaanstalige, meest Zuidelijke kanton van Zwitserland genaamd Ticino (of Tessino) komt het freakkabinet dat zich The Pussywarmers noemt. Het is hun tweede album en een serieus stuk geflipter dan de voorganger, My Pussy Belongs To Daddy. We vonden weinig aan dat debuut, menen we ons te herinneren, en GC#94 geeft ons daarin gelijk. Nu slaagt de band er wel in om ons te overtuigen, en hoe. Geef ze twee aftandse microfoons en wat basisapparatuur om alles op te nemen, geef ze drank, drugs en wegwerpeten en vertrokken zijn ze. Dertien songs, in het Engels, Frans of Italiaans gezongen, gekweeld, gespuwd. Nodig Christophe Gantert (The Dead Brothers, The Knickerbockers) en Martin Schumacher (Züri Ost, The Knickerbockers) uit met de intentie hoe meer onnozelaars hoe meer vreugd en ga aan de slag met muziekgenres uit lang vervlogen tijden, en maak er een eigenzinnig psychedelisch klinkend soort variété mee. De reeks Incredibly Strange Music zou blij zijn met een song van deze plaat, vol bluestrash, polka, dixieland, jazz, wals, tango, Duitse bierliederen, Brechtiaanse lyriek, verleidingsballades, zombiedeuntjes en zigeuner- en kermisfratsen. We werden zowaar vrolijk van liedjes als Chanson DAmour (Ce NEst Pas Pour Moi), 21 Marzo en Send Me Some. Of hoe een tweede plaat het idee over een band helemaal kan doen veranderen. Mama Rosin is een trio uit Genève, Zwitserland dat een rauwe versie van cajun brengt, terwijl de Londenaars van Hipbone Slim & The Kneetremblers (met Sir Bald Diddley in de rangen) eerder rauwe, bluesy garagepunk spelen. Beide trios komen elkaar geregeld tegen bij optredens, en de bands besloten om samen een album te maken. En dat is leuk, want de zes heren gooien hun voorkeuren allemaal op een hoop en destilleren er een ander soort songs van. Of hoe primitieve garagerock met een cajunfeel toch kan werken. Groot voordeel is de eindeloze ervaring van Sir Bald Diddley, die de twaalf liedjes tot een hoger niveau tilt. De meeste songs zijn net niet zo goed als het werk van Hipbone Slim zelf, maar wel stukken beter dan dat van Mama Rosin. Het zijn dan ook de songs die Diddley aanlevert, die er als de beste uitkomen. We zijn net niet helemaal overtuigd van de plaat, maar gaan er wel van uit dat een concert van het sextet (of kwintet, de drummer wisselt voortdurend) heel erg de moeite kan zijn.