Op een appartementje in Hamberg friemelt ene Patrick Zimmer aan zijn gitaar, zingt wat en speelt met de computer. De moderne versie van lo-fi noemen ze indietronix. The Notwist zijn de meesters, Finn geen onverdienstelijke leerling. En net zoals de meesters trapt Zimmer niet in de val van de overdreven melancholie. Ze is er natuurlijk wel, maar overheerst de plaat niet. De fezelende stem van Finn komt goed boven de melodieuze mix van gitaar, toetsen en elektronische sluiers uit. Dit maakt de plaat intiem, het-vrienden-onder- elkaar- gevoel primeert. Maar soms moet er worden gefeest als je onder vrienden bent. Dan wordt de kabbelende achtergrond opengescheurd door rockende drums en durft Finn eens uit de bol te gaan. Al blijft het wel binnen de perken van het melancholisch verantwoorde natuurlijk. Nee, op The Ayes Will Have It laat Zimmer horen dat hij niet altijd voor ingetogen en voorzichtig kiest. Hij durft te rocken, maar maakt in de eerste plaats genreoverschrijdende popmuziek. Wat ons weer bij de meesters doet uitkomen natuurlijk.