De punkbands van het eerste (en eigenlijk ook het tweede) uur kwamen niet zo maar uit de lucht gevallen. Net zoals alle andere bands waren ook zijn het product van hun tijd. Voor de punk echt explodeerde in 1976 en een stuk in 1977 waren er heel wat groepen die nog met een voet in de zogenaamde pub rockscene stonden – gepersonifieerd door bands als Dr. Feelgood of Eddie And The Hot Rods– en met de andere in de glamrock (Slade, T.Rex). Dat is overduidelijk te horen op de eerste twee van de vier geremasterde albums van Cock Sparrer: het titelloze (en al jaren moeilijk op de kop te tikken) debuut uit 1978 en ‘Shock Troops’ (1983). Dat is misschien een beetje vreemd want samen met The Business, The 4-Skins, Blitz en Angelic Upstarts is Cock Sparrer toch vooral synoniem van die typische Engelse straatpunk, ook wel Oi! genoemd. (Het feit dat Cock Sparrer op ondertusen legendarische compilaties als ‘Oi! The Album’ (1980) en ‘Strength Thru Oi!’ (‘81) stond, heeft hen destijds zeker geen windeieren gelegd.) De band werd opgericht in 1976 en mag dus tot de eerste golf worden gerekend, maar wordt toch doorgaans niet in een adem genoemd met generatiegenoten als The Sex Pistols of The Damned. Ze zijn eigenlijk altijd op het tweede of zelfs derde plan blijven opereren. Hun bekendste song, ‘England Belongs To Me’ is nochtans ondertussen uitgegroeid tot een hymne voor skinheads, punks en voetbalfans/hooligans en behoort zowat tot het Engelse erfgoed. Hun logo met de vleugels maakt eveneens deel uit van de iconografie van de Engelse punk. Vanaf hun derde album ‘Running Riot in ‘84’ wordt het allemaal wat potiger en ruimen de oude invloeden plaats voor een rauwer, directer en meer hardcore streetpunkgeluid. ‘Live And Loud’ uit 1987 is de registratie van een behoorlijk tumultueus concert waarbij de band het publiek moet aanmanen tot kalmte. In die periode was het namelijk niet ongebruikelijk dat concerten van Cock Sparrer werden ontsierd door opstootjes en geweld. Covers van The Clash (‘White Riot’) en The Rolling Stones (‘We Love You’) brengen het publiek werkelijk aan de kook. Dat Cock Sparrer meer dan een cultpunkband is met een cool logo blijkt uit de invloed die ze hebben gehad op heel wat Amerikaanse bands. Zo hebben onder meer Agnostic Front en Dropkick Murphys een of meerdere nummers van Cock Sparrer gecoverd.
Minstens zo genoemd en geroemd door heel wat bands en kenners is het vroege werk van Blitz; en dan meer bepaald hun legendarische debuut-ep ‘All Out Attack’ uit 1981 op het toenmalige trendsettende label No Future. ‘Someone’s Gonna Die’ uit die ep zou uitgroeien tot hét signatuurnummer van deze Engelse band waarvan de originele line-up bestond uit een combinatie van punks en skins. Ook Blitz stond op een van die destijds populaire Oi!-compilaties, namelijk ‘Carry On Oi!!’ en daardoor schoot hun populariteit pijlsnel de hoogte in. Nummers als ‘Razors In The Night’, ‘Never Surrender’, ‘Attack’ of ‘Warriors’ zijn ondertussen onvervalste punkklassiekers. Hun debuut, ‘Voice Of A Generation’, verscheen in 1982 en schoot meteen naar de hoogste regionen van de indie charts. Hun faam kreeg echter een serieuze dreun toen hun immense fanbasis een jaar later de opvolger (‘Second Empire Justice’) te horen kreeg: daarop werd de straatpunk ingeruild voor een postpunkgeluid waarbij Blitz plotseling klonk als een neef van The Chameleons en The Sound. Daarmee kwam een einde aan de eerste fase van de band. In 1990 volgde nog een derde en laatste album, ‘The Killing Dream’, waarop gitarist Nidge Miller alle instrumenten voor zijn rekening nam. Die plaat brak evenmin potten. Interessanter in deze verzamelbox is een live-opname uit 1982, plus een cd vol demoversies, singletracks en zeldzame nummers.
Bekendste in dit rijtje carrière-overzichten is ongetwijfeld G.B.H. (in het begin nog met voorvoegsel Charged). Zij waren en zijn de vaandeldragers van de Engelse hardcore punk, ook wel betonpunk genoemd. Eind jaren 1970, begin 1980 vormden zij samen met onder andere The Exploited, Discharge en The Varukers de voorhoede van een nieuwe punkgolf waarvan de snotneuzen niet meer waren gericht op glam- of pubrock, maar naar Motörhead. Het moest harder en sneller dan alles voordien; daarmee zouden ze trouwens een enorme invloed hebben op de latere ontwikkeling van thrash metal in het algemeen en bands als Slayer in het bijzonder. De essentie van GBH, in casu de 12inch ‘Leather, Bristles, Studs And Acne’ (uit 1981) en de albums ‘City Baby Attacked By Rats’ (’82) en ‘City Babys Revenge’ (’83), is nu opnieuw keurig verzameld in een kartonnen doosje. Een liveopname uit 1983 (‘No Survivors’) maakt ook hier het spreekwoordelijke plaatje compleet.