Klinkt als boom boom boom skreeee~~~woooossshhhhh-da dum dum dum–cheeeeow-dikka dikka dikka. We plegen plagiaat. Het is gepikt van de Myspacepagina van de band, maar het zegt alles waar Tussle voor staat. Tussle is een viermanschap dat na enkele eps in 2005 een doorbraak forceerde met Kling Klang, een plaat die vijfentwintig jaar terug in de tijd sprong en mee de wedergeboorte van de postpunknowavedisco inluidde. Dat Tussle tot de koplopers behoort en kan rekenen op het respect van hun helden bewijzen de bijdrages van Dennis Young en Sal Principato, twee leden van Liquid Liquid, misschien wel de belangrijkste inspiratiebron van Tussle, al laat de aangedikte referentielijst op Myspace geen ruimte voor veel giswerk. Wie zoekt naar de evolutie van de band en de verschillen tussen Kling Klang en Telescope Mind in kaart wil brengen zal weinig verschillen opmerken. Telescope Mind is integraal opgebouwd rond de zinderende baslijn van Yasuda. Tussle is de ultieme dansmuziek voor mensen die de term haten. De wolf in de schaapsvacht, een brok tomeloze energie, een vulkaan die op uitbarsten, !!!, maar dan anders en ook wel hetzelfde. Ook wereldburger De man heeft Turks-Finse roots, maar verbleef onder meer in Can Oral, Frankfurt, Keulen, New-York, Mexico en vond recent een vaste stek in Berlijn liet zich voor Who Never Rests inspireren door het New-Yorkse nachtleven van begin jaren 1980. Khan beleefde eind jaren 1990 zijn topperiode op het indielabel Matador. Maakte vervolgens onder diverse namen een reeks platen die nooit echt doorbraken. De ironie wil dat de platen waarvoor hij de productie deed vaak wel scoorden. Met Who Never Rests levert hij sinds lang een plaat af die zijn vroegere niveau haalt. Opener Excommunication is een smeuïge, brandende brok New Wave. Strip Down, een pompend disconummer zonder franje, is het soort klepper waar landgenoot Jimi Tenor een pink veil voor heeft. De link tussen Khan en Tenor is nooit ver weg. Beide producers beheersen de kunst om verschillende muzikale werelden met elkaar te verenigen en zijn meesters in de afwerking. Waar Tenor de funkrichting uitgleed, zweert Khan op Who Never Rest bij de zweterige erfenis van 23 Skidoo, Aswad en A Certain Ratio. Er zullen ettelijke dollars uitgegeven worden om de nieuwe LCD Soundsystem tot plaat van het jaar te bombarderen. Zowel Khan als Tussle kunnen moeiteloos de concurrentie aan met de volbloed New-Yorkers.