John Wiese (Bastard Noise) begint stilaan een ruimer publiek te bereiken. Een publiek dat hem voornamelijk heeft leren kennen door zijn bijdrage aan het album Black One van Sunn O))), maar nog meer door zijn verzengende noise-uitbarstingen als support van diezelfde band tijdens een aantal recente tournees. Zijn relatief bescheiden bijdragen tot de trance, die door Stephen OMalley en Greg Anderson wordt gecreëerd, zijn misschien iets minder memorabel, maar voegen toch net dat beetje extra toe aan het totaalgeluid van de Sunn O)))-live-ervaring. Tijd voor een compilatie, dacht labelbaas Phil Blankenship, maar dan wel ééntje zonder toegevingen. In omgekeerde chronologische volgorde bevat ‘Teenage Hallucination 1992-1999’ het vroegste werk van noise-monnik Wiese, die zijn eerste lawaaistapjes reeds op veertienjarige leeftijd zette. De cd, tachtig minuten extreme noise, bevat 52 tracks. Daaronder de single Catwoman, een splitlp met The Haters, een split 5inch met Panicsville, vier nummers die Wiese samen maakte met GX Jupiter-Larsen van The Haters (vier seconden per stuk!) en een track gecreëerd met Corydon Ronnau van Sissy Spacek. John Wiese mag er dan wel als een bescheiden, vriendelijk, kalm en gereserveerd mannetje uitzien, het geweld dat de man aan zijn analoge apparatuur en tegenwoordig uit zijn laptop ontworstelt, is hemeltergend oorsplijtend. Hier en daar steekt een ambientgerichte track de kop op, maar het gros van de nummers klinkt als de jammerlijk overleden Koji Tano, beter berucht als MSBR. Een uitgebreid boekje met commentaren van T.Mikawa (Incapacitants, Hijokaidan) en Seymour Glass van het blad Bananafish completeren deze exhaustieve trip. Voer voor een rustige zondagnamiddag is ook de nieuwste van The Cherry Point. Gedestilleerd uit drie jaar cassettereleases mixte John Wiese als een volleerde deejay één en ander door en in elkaar, resulterend in vier lange tracks die samen voor veertig minuten onrust zorgen. Phil Blankenship is niet alleen de CEO van Troniks en Pacrec (zoals in Vital Weekly sarcastisch werd opgemerkt), maar is eveneens een vertrouwde verschijning in de Amerikaanse lawaaiscene. Want dat is het enige dat we krijgen voorgeschoteld: noise, noise, noise en meer harsch noise, zonder verpozen, zonder toegevingen. The Cherry Point opereert vanuit Hollywood. Het verwondert dan ook niet dat Blankenship zijn muziek ziet als een soundtrack, maar dan wel voor één of andere gore splattermovie. De door Wiese in elkaar verstrengelde opnames zijn afkomstig van splitreleases met onder meer Sand Desert, Andy Ortmann (Panicsville), The Rita en Pedestrian Deposit. Deze releases zijn allen quasi onvindbaar maar krijgen, zoals het in de noisescene hoort, een gerecycleerd leven middels een heftige dj-mix van de hand van Blankenships maatje Wiese. Junknoise met een fascinatie voor weerzinwekkende horror. Noise met een veeleer drone-achtige inslag is de dada van het Zweedse Skull Defects. Het combo bestaat uit de kernleden Hendrik Rylander (ex-Union Carbide Productions) op drums en Joachim Noidwall (ex-Kid Commando) voor de gitaareffecten en de sporadische zang. Live wordt het duo veelvuldig bijgestaan door gelijkgezinden die deel hebben uitgemaakt van bands als Cortex, Lucky People Center en Anticimex, maar ook Damo Suzuki en goeroe Lasse Marhaug zijn regelmatig present. Die laatste assisteert samen met Thomas Ekelund het kernduo voor een bijna één uur durende liveperformance (opgenomen op het Norbergfestival in 2005) die op deze fraai vormgegeven, gelimiteerde (500 stuks) uitgave pronkt. Een dronetapijt van feedback, een hypnotiserend elektronisch manipulatiefestijn waarbij repetitieve ritmiek centraal staat. Het viertal verkent zijn eigen muzikale grenzen en slaagt er toch in de luisteraar, ook vanuit de luie zetel, mateloos te boeien. Het wordt dus reikhalzend uitkijken naar de aankomende cd waarop Skull Defects tot een ware groep wordt uitgebreid en hun aankomende splitlps met zowel Wolf Eyes als Made In Mexico. Laat maar komen, die noisehap.
