Die platen van Marc Romboy koop je al jaren blindelings. Ken Ishii heb je vettig aangestipt in je techno-geschiedenisboek en de ep die Taiyo vooraf ging, die had je wel willen kopen, maar je was toen net op reis. Naar Japan misschien wel of Keulen. Want wie wil nu ronddolen in dat kleine oordje, Mönchengladbach – waar Romboy vandaan komt – waar je langsrijdt onderweg naar die meer zuidelijk gelegen Duitse technobakermat? Een mondvol, maar die is gauw gesnoerd wanneer Taiyo de ruimte invliegt. De titeltrack is netjes weggestopt ergens op het einde. Spanning opbouwen en je kwijl intomen. De track, en de plaat, zijn het schoolvoorbeeld van de Duitse minimale ingetogenheid en de Japanse ijver. Het is ritme versus sfeer. Het leeft op de dansvloer en kruipt lekker onderhuids. Het is de naadloze combinatie van ritmes en spanning waar deze grootmeesters hun gedachten over gooiden, alles 7000 km lieten sudderen en het resultaat verpakten in een kleine rode zon. Het is eenvoudige old school techno die vooruitblikt en teruggrijpt. De plaat knettert, knispert en wimpelt met briljante melodieën, intrigerende ambientstukjes, rigide ritmes en magnifieke beatpatronen zonder dat ze je vergeet te betoveren. Taiyo swingt in die zeldzame perfectie die ook je hart doet sneller slaan.