Voordat Fred Warmsley Dedekind Cut werd, was hij Lee Bannon, producer voor onder meer Joey Bada$$ en producent van fijne instrumentele hiphop-platen. De overgang van Bannon naar Dedekind Cut ging gepaard met een overgang van hiphop naar… ja, naar wat eigenlijk?
Debuutalbum ‘$uccessor’ was een verzameling volstrekt eigenzinnige elektronica-tracks die nominaal nog wel onder de parapluterm ‘ambient’ konden worden geschaard, maar eigenlijk op niets anders leken. Een modernistisch dreamscape, een kruising tussen de Future Sound Of London, Oneohtrix Point Never, Coil en de laatste resten beats en samples die nog in het geheugen van zijn MPC waren blijven steken.
Na die intense mix, neemt Warmsley een mentale time-out op ‘Tahoe’. Hij beschrijft de plaat als een ‘time peace’, waarin hij door verleden, heden, toekomst en fantasie schuift. Dat heeft de vorm gekregen van een staalkaart van verschillende ambient-stijlen.
De plaat opent met extreem dromerige ambient, inclusief uitgerekte damesstemmen, diep in de mix, ergens tussen de oude 4AD-sound (denk Cocteau Twins) en Aphex Twin’s ‘SAW I’ zonder beats. Het titelnummer is een langgerekte orkestrale dronescape die zo naast William Basinski’s melancholische werken kan. Elders komt de geest van Tangerine Dream de hoek om.
Een paar keer onderbreekt Warmsley de droomsequentie met nummers die meer weg hebben van zijn debuut. ‘MMXIX’ deed me denken aan The KLF’s ‘Chill Out’, gecomprimeerd tot krap tien minuten, terwijl ‘Spiral’ aan alle kanten schuurt en ‘Hollow Earth’ probleemloos van een vredig kerkkoor naar geluidsmuur escaleert.
Waar ‘$uccessor’ als een soundtrack voor de wereld van nu leek te functioneren, vormt ‘Tahoe’ de achtergrond voor onze dromen in die wereld. We willen wel weg mijmeren, maar de waanzin lekt langs de randen naar binnen.