Schrijver en producer Ian Brennan is een onvermoeibaar voorvechter van kwetsbare volken en hun muziek. Op ‘Taa! Our Language May Be Dying, But Our Voices Remain’ heeft hij zijn aandacht gevestigd op Botswana. Vrijwel alle stukken op deze verbazend korte cd (een speelduur van iets meer dan een half uur) hebben een rituele lading. Anders dan je zou verwachten zijn niet alle zangers van een leeftijd dat ze binnen afzienbare tijd met hun kennis van de aardbodem zullen verdwijnen. Een aantal is nog onder de dertig. Maar met zo’n 2500 sprekers (een schatting van tien jaar geleden) is de taal wel erg kwetsbaar. Voor deze mensen is het blijkbaar van het grootste belang dat hun woorden en de kennis die ze bevatten vastgelegd worden, en zodoende bewaard blijven. De vraag is of de woorden hun betekenis verliezen wanneer de laatste sprekers overleden zijn. Sommige zangers klinken ook wel alsof ze op hun laatste benen lopen. Een sympathiek initiatief van Brennan, maar ik heb er gemengde gevoelens over. Die hebben overigens de neiging te smelten zodra het metalen plinketyplonk van een duimpiano opklinkt, het handgeplukte equivalent van de speeldoos. Altijd ontwapenend.
