David Lee Myers, ook wel bekend als Arcane Device is op zijn nieuwste album ‘Superpositions’ opnieuw in de wereld van gesloten geluidssystemen gedoken.
Door ingang en uitgang te koppelen wekt hij feedbackverschijnselen op. Die laat hij niet gierend uit de hand lopen, maar hij trekt de teugels aan en weet ze precies die kanten op te sturen waar hij ze wil hebben. Met fijnbesnaarde vingers boetseert hij complexe, bewegende klanksculpturen vol subtiele details. Het is of hij met zijn duimen parallelle strepen over het materiaal trekt, punten en deukjes zet die als regendruppels in een stil ven even opspatten en dan wegrimpelen. Soms roert hij zijn hand door het doorschijnende oppervlak, en haalt hij opgloeiende naalden hoog over de dronken wiegelende golven. Maar hij kan ook een driftig pulseren omzetten in de heftig deinende voortgang van een minuscuul karretje op een tafelachtbaan. Steeds ontdekt hij nieuwe, verrassende vormen in een landschap dat opgebouwd is uit circuits, schakelingen, wissels, filters en lussen. Een krankzinnig parcours, gehuld in duisternis, waar vonkjes zich langs steeds wisselende banen reppen. Tegen een fluweelzwart uitspansel dansen ze als tot leven gekomen sterrenbeelden. Een kosmisch ballet. In een doosje. Dat dan weer wel.