In GC#121 hadden we het over ‘More Than Any Other Day’, het debuut van het uit Montréal, Canada afkomstige kwartet Ought. Het was het debuut van de groep, al beweerden ze toen dat ze nog moesten beginnen aan een volwaardige langspeler, daar ze die plaat als een ep beschouwden. Wel, dan beschouwen we ‘Sun Coming Down’ maar als die langspeler. Net als de eersteling bevat de plaat acht nummers, al hebben we de indruk dat de lengte van de songs (en dus de plaat) is toegenomen. We laten het allemaal maar zo en laten ons meenemen op de wonderbaarlijke reis die Ought voor ons heeft voorbereid. Van zodra opener ‘Men From Miles’ inzet, herinneren we ons onmiddellijk die eerdere plaat. Dit klinkt namelijk opnieuw als Television door de Constellationmangel. ‘Passionate Turn’ ligt eerder in het verlengde van het solowerk van Tom Verlaine, waar ook de ietwat zeurderige maar tegelijk meeslepende stem van oorspronkelijk folkie en dichter Tim Beeler Darcy, nu zanger en gitarist, toe bijdraagt. De invloed van The Feelies en The Velvet Underground zijn vager geworden al zit die er nog duidelijk in. Niet dat we het erg vinden. Als een band een interessant geluid van decennia terug naar deze hoogtes weet ziet aan te wenden, dan hebben we daar niets op tegen. In het titelnummer mogen de gitaren nog iets meer loeien en hanteert Beeler het parlando van en Mark E Smith (The Fall) om het nummer zowel power als extravagantie mee te geven. Niet verwonderlijk, nu elk van de vier leden geregeld een gitaar mag opnemen, waardoor Ought nog meer dan voorheen als een postpunkgitaarband kan worden beschouwd. ‘Celebration’ kan trouwens zomaar en bescheiden hitje worden, gezien de aanstekelijke riffs en het vele keren herhaalde refreintje.