Woods doen niet aan spaarzaam releasen. Vorig jaar kregen we ยAt Echo Lakeย, nu is er alweer ยSun And Shadeย – ook een goeie. Het is op ยSun And Shadeย minstens even zonnig als op de laatste Ducktails, maar terwijl Matt Mondanile op een zilveren strand naar de golven zat te staren, zitten die van Woods op de boerenbuiten bovenop een hooibaal met voor elke song een verse madelief in de mondhoek. En dan maar met een goeie spliff door de kaleidoscoop loensen. De plaat opent meteen met dรฉ knaller: was Ducktailsย ยKillinย The Vibeย de zomerhit van vorige winter, dan is ยPushing Onlysย de zomerhit van komende zomer: een verslavende wolk van een jangly popsong. Tenzij u allergisch bent aan Jeremy Earls dichtgeknepen falsetto, natuurlijk, maar in dat geval waren ook de vorige platen van Woods niks voor u en kunt u ook ยSun And Shadeย maar beter op de plank laten liggen. Hoewel, het grootste verschil met ยAt Echo Lakeย zijn de twee lange instrumentals die van ยSun And Shadeย een nรฉt iets spannender luisterervaring maken. Ok, met ยFrom The Hornย, stond er ook op ยAt Echo Lakeย een kort instrumentaal intermezzo, maar de instrumentale stukken op ยSun And Shadeย zijn essentieel. Te beginnen met ยOut Of The Eyeย ย 100% ยHallogalloย van Neu!, maar dan met een gitaarsolo die uit de Lou Reed van 1966 had kunnen ontspruiten. Tweede instrumentaal: ยSol Y Sombraย is even laidback als spaced-out, en ondanks het feit dat er bijna negen minuten lang volstrekt niรฉts in gebeurt, is het toch de juiste track op de juiste plek. Daarrond en daartussen: pastorale toverfolk die ons doet mijmeren hoe het ook weer met Elly En Rikkertยs Oinkbeest zou zijn (ยWouldnยt Wasteย), Pink Floyd op 1,5 volt batterijen (ยTo Have In The Homeย) en een eerbetoon aan het obscure sixtiesfenomeen Terry Boylan (ยWho Do I Think I Amย). Een hoogstaand maar complexloos feelgood plaatje, dus. Soms hebben wij niet meer nodig. En u?
