Wij kunnen ons Amon Tobin zijn passage van afgelopen zomer in Werchter nog levendig voor de geest halen. Vooral dan het moment waarop de Braziliaan die immense dubstepdrop op het publiek losliet, zo huiveringwekkend dat zelfs Skrillex er spontaan van ging bedplassen. Het zou ons niet verbazen als Tobin die avond de laatste hand legde aan Stunt Rhythms, de tweede worp van zijn zijproject Two Fingers. Dit album staat namelijk stijf van de agressieve beats. Toch is Two Fingers meer dan zomaar Amon Tobins dubstebproject, want Stunt Rhythms knipoogt evenzeer naar hiphop (Stude) en verknipte digitale funk (Snap). Smurf neigt dan weer naar trap, de beenharde, kale ravevariant van TNGHT, het zijproject van die andere electronicagrootheid Hudson Mohawke. Amon Tobin vervoegt zich met dit album bij de zogeheten maximalisten. Zij schuwen alle subtiliteit en proppen zo veel mogelijk ideeën in hun nummers. Een grote vooruitgang ten opzichte van het debuut uit 2009 is het weglaten van de vocalen. Toentertijd profileerde Two Fingers zich nog als duo waarbij de Britse rapper Sway het leeuwendeel van de nummers van grauwe raps voorzag. Ditmaal besefte Amon Tobin dat de textuur van de nummers al rijk genoeg is en dat extra zang de aandacht maar zou weghouden van de hoofdzaak, zijnde dertien prima elektronische creaties.
