Krefeld is de ideale voedingsbodem voor een band als Pavallion. Een jaar geleden debuteerden ze met het vijf nummers tellende ‘2048’. Een plaat die hen meteen tot de betere psychedelische bands deed opmerken. Opvolger ‘Stratospheria’ houdt het bij drie nummers in veertig minuten. De trip wordt zodoende door band en luisteraar nog intenser beleefd. Opener ‘A Waves’ kent in zijn tien minuten een rustige opbouw die ons langzaam het verhaal binnen trekt. ‘Monolith’ bevat een gesproken stem die ietwat onheilspellend een verhaal vertelt binnen het kader van een dreigend nummer dat net niet de vijf minuten haalt. Afsluiter en titelnummer ‘Stratospheria’ duurt zowaar vijventwintig minuten en laat de luisteraar geen andere keus dan helemaal te worden opgezogen in een indrukwekkende soundscape die ergens tussen postrock en psychedelica blijft zweven. Alleen jammer van die ietwat schabouwelijke zang, die niets essentieels bijdraagt aan voor het overigens heel aangenaam weg luisterende psych. Gelukkig stoort Sebastian Dückers net niet genoeg om de cd af te zetten.
The Bevis Frond, de band van Nick Saloman, staat sinds halfweg de jaren 1980 te boek als een psychedelisch getinte bende onvermoeibare indierockers die plaat na plaat afleveren. Niet elke plaat is boeiend of interessant. Toch wist de band doorheen de jaren een onbreekbare cultreputatie op te bouwen die tot in de Amerikaanse oortjes van J. Mascis en Teenage Fanclub terecht kwam. Terecht durven we te stellen, zonder een uitputtende kennis van ‘s mans oeuvre te hebben. Voor zijn doen duurde het lang na ‘Example 22’ om een nieuw album in elkaar te zetten. Drie jaar niets doen, dat is niets voor The Bevis Frond. Dus krijgen we met ‘We’re Your Friends, Man’ twintig nieuwe nummers voorgeschoteld, de dertien minuten durende afsluiter ‘You’re On Your Own’ inclusief (die echter niet op onze promo staat). En de band is in vorm. Dat is al meteen duidelijk bij opener ‘Enjoy’, een meer dan geslaagde kruising tussen indie en psych en een goed bij stem zijnde Salomon die ook nog eens iets zinnigs te vertellen heeft. Zelfs in tragere liedjes als ‘Little Orchestras’ en ‘Venom Drain’ laat Saloman zijn meesterschap blijken. Enige minpuntje is misschien de overdadigheid. Meer dan zeventig minuten is wel wat veel, ook al zit er geen enkele afknapper tussen.