Wij hebben het stiekem wel voor dat uit de toon vallende land in het Oosten: Japan. Ook de J-pop die tot hier geraakt, is meestal van een onweerstaanbare schattigheid. De nieuwe van Kazumasa Hashimoto is weer een sterk staaltje van wat wij onder het subgenre bestaan. Nummers die opgebouwd zijn uit heel wat laagjes en waarin een heleboel instrumenten voortdurend vechten om de aandacht van de luisteraar. Songs die ook licht naïef klinken, alsof ze de soundtrack zijn voor een 21ste eeuws sprookje. Het is muziek die volgestouwd is met geluidjes. Als er dan ook nog eens een zangstem bijkomt – in dit geval die van Gutevolk, die wel wat wegheeft van de ijlige stem van Kazu Makino van Blonde Redhead, niet toevallig ook een Japanse, dan houden we het haast niet meer. Dit is lieflijk, schattig. Ergens denken we dat er Japanse kabouters rond ons hoofd zweven. Samen met Shugo Tokumaru is Kazumasa Hashimoto een van de voortrekkers van de J-pop in Europa. Het is muziek die je met mate degusteert, maar op de juiste momenten kan het je hoofd doen sprankelen. En wie geen idee heeft waarover we het hebben en op zoek is naar een Westers getinte referentie: Sufjan Stevens die roze kauwgombellen blaast in de vorm van olifantjes.