In het eerste deel van het afgelopen decennium was het Parijse Herman Düne, toen nog met umlaut, een trio. In die periode brachten ze een aantal fijne platen uit voor liefhebbers van licht gestoorde folksongs. Albums zoals Mas Cambios, Mash Concrete Metal Mushroom en vooral Not On Top worden nog regelmatig uit onze platenkast gehaald. In 2005 vervelde het trio tot een duo. David-Ivar Herman Dune en Néman Herman Dune bleven over, André Herman Dune ging als Stanley Brinks het solopad op. Het was in die eerste periode dat de band ook een van de favorieten van de legendarische John Peel was. Ze mochten een behoorlijk aantal keer op bezoek bij de man voor een sessie. Na het vertrek van André ging de band iets gepolijster klinken, maar toch nog altijd met genoeg hoek af om te blijven boeien. Voor hun nieuwe plaat richtte het duo een eigen label op, Strange Moosic, meteen ook de titel van deze plaat. Voor de opnames trok de band naar Portland, Oregon, een plek waaruit de laatste jaren veel interessante bands uit de folk/Americana-hoek komen, zoals The Decemberists en Blitzen Trapper. Daar blikten ze dus deze, opnieuw hoogstaande, plaat in, ditmaal met iets meer indierockinvloed dan we van de band gewend zijn. Niettemin een mooie aanvulling op onze Herman Dune-collectie.