Post-opera zou het theatrale album van het collectief Stock11 met één noemer duiden. Een gewaagde groepsuiting in een tijd waar muziek – zoals alles – steeds meer een solo onderneming is. De deelnemende artiesten werken in verschillende projecten – alleen en samen. In dit derde deel van de gezamenlijke onderneming Stock11 wordt de kruisbestuiving expliciet opgezocht. Het resultaat is een tamelijk onsamenhangend geheel van digitale en akoestische opnames, artwork en een essay. De hoes toont dat de delen in de som ontrafeld kunnen worden maar dat het juist om de samensmelting gaat. Een anti-ontspannend ongeregeld zooitje waar het vrije spel de boventoon voert. In de brei ontwarren we naast veel digitale geweld een mondharmonica, cello, accordeon, piano en verschillende sprekers. Muziek en teksten scheppen een sfeer van een gefragmenteerde wereld waarin alles langs elkaar heen gaat, geen contact is, angst en onbegrip overheersen. Wat als lijm zou moeten fungeren, zijn de composities van exact 60 seconden van taste; de stukken hebben geen duidelijk begin of einde en het contrast met de rest van het album is echter zo groot dat dit niet goed werkt. Wel goed tot hun recht komen de versen van John McAuliffe zoals Jennifer Walshe ze eerst op Gregoriaanse wijze laat voordragen en dan laat begeleiden met een staccato piano en een radio die op de achtergrond popmuziek uit de jaren 1980 speelt.