Een mens zou zich dezer dagen makkelijk kunnen afvragen of Amerika nog wel redenen heeft om te feesten. Steve Porter – een deejay en producer afkomstig uit Boston – zal daarop evenwel zonder blozen een positief antwoord geven, en levert met deze dubbele mixcd zijn muzikale begeleiding daartoe af. In de Verenigde Staten is de man een veelgevraagde en populaire naam, getuige daarvan onder meer zijn jaarlijkse passages op de Winter Music Conference te Miami, waar hij steeds megafeesten in lichterlaaie zet. Stilaan raakt zijn status ook over de plas gevestigd en de man zal dan ook op zijn plaats staan in bijvoorbeeld Engelse clubs als Turnmills. Zijn variant van dance betitelt hij onomwonden als Porterhouse, en dat staat voor up-tempo, pompende house met veel melodielijntjes, vocalen, funky grooves en een stevige portie progressive. Voor één keer zijn wij het volmondig eens met de perstekst, die stelt dat Porter onbeschaamd blijft gaan voor een vol en maximaal geluid, ondanks de minimalhype. Technisch zitten beide mixen zo strak als een rubber rond het lid van een Californische porno stud, en daarbij is het tempo vergelijkbaar met het werkritme van zon plastieken piemel. Porter laat namelijk geen ruimte voor verpozen, hij appelleert schijnbaar vooral aan jongeren met ADHD of aan een in getale groeiende jeugd die een uitlaatklep voor de druk van het leven zoekt. Escapisme als therapie; weinig subtiel maar soms oh zo functioneel