Eén van de bands waar een pak Gonzo (circus)medewerkers de laatste jaren veel plezier beleefd aan hebben, is Yob. Het duurde tien jaar vooraleer ze in Europa kwamen spelen. Maar éénmaal ze dat deden, op Roadburn (waar anders?), was de denderende trein vertrokken. Met de regelmaat van een klok spelen ze nu in Europa. Onlangs nog in Londen op het ATP-festival. En dat in het voorprogramma van Slayer. Daar werd de aimabele frontman van Yob, Mike Scheidt, nog uit de zaal geschopt. Omdat hij zowaar probeerde te stagediven op Angel Of Death van de metallegendes. Op deze plaat laat hij zijn rustigere kant horen. In zes akoestische nummers brengt hij persoonlijke verhalen. Het tweede nummer Until The End Of Everything begint met een spoken word gedeelte om dan los te barsten met een uithaal op akoestische gitaar die fors aanzet. Daarna valt het nummer opnieuw een beetje stil. Er is iets ongrijpbaars aan de plaat waardoor we ondanks ettelijke luisterbeurten niet meegezogen worden. Niet zoals bij de overdonderende liveshows van Yob. Dit zijn zes akoestische songs van eerder contemplatieve aard. Een al bij al onverwachte plaat in het oeuvre van Scheidt. Daarom zal het voor ons nog even duren vooraleer we eraan wennen. Voorlopig nog geen hoogvlieger in onze platenkast. Maar dat kan nog komen. We blijven hopen dat we het album ooit kunnen vastgrijpen.