In de film Rheinmetall/ Victoria 8 van de kunstenaar Rodney Graham wordt een oude typmachine zachtjes ondergesneeuwd door een witte stof. Bijna elf minuten duurt het vooraleer het geval volledig bedekt is, en de 35mm band geloopt wordt. Discomfort fades into odd meditation, schreef een criticus. Vreemd genoeg is deze typering even treffend voor de openingstrack van Cristian Vogels tiende langspeler, en dat nummer heet dan ook nog Typewriter Of The Dead. Het zet de toon voor een zeer knap album dat s mans eigenzinnigheid én toewijding perfect illustreert. In het verleden bleek die lef soms te zorgen voor ongenietbare stukken, maar op Station 55 klopt alles. Ja, we worden hier en daar onderuit gehaald, zoals in 1968, Holes waar de lekkere aciddrive plotseling wordt verscheurd door het hoge stemgeluid van Kevin Blechdom. Maar dan merk je dat het nummer werkt en dat de landing geen blessures veroorzaakt. 1968, Holes is overigens het pertinente bewijs dat een verstandig mens ook een feestbeest kan zijn – men moet het Jamie Lidell bijvoorbeeld niet meer vragen. Meermaals herken je geluiden die Vogel eerder gebruikte – zoals die neerdalende UFO uit een B-film – en hoeft ook de beat niet altijd een 4/4 keurslijf aan om de track soepel te laten verlopen. Hij durft zelfs af te sluiten met een downbeat nummer dat door enkele akkoorden van een akoestische gitaar erg melancholisch aandoet. Tot slot maakt Franz Treichler – zanger van de opnieuw opgedoken Young Gods – zijn vocale opwachting op Turn On, Tune In, Drown Out, temidden van Vogeliaanse diepe blieps en metalen galmen; het resultaat is weergaloos en baadt een uiterst bedwelmend sfeertje. Odd meditation, zowaar.