Lloyd Cole blijft onlosmakelijk verbonden met liedjes als ‘Rattlesnakes’ en ‘Perfect Skin’, waarmee hij in de jaren 1980 samen met zijn Commotions grote successen oogstte. De man zelf is doorheen de jaren steeds muziek blijven maken, al was dat meestal puur onder eigen naam. Dat doet hij sinds 1988, toen zijn band wegens meningsverschillen en artistieke onenigheid, uit elkaar viel. In al die jaren bleef hij wat onder de radar van het grote publiek. Een bewuste keuze waarschijnlijk, ook door zijn muzikale koerswijzigingen. Hij flirtte met ambient, folk en country, maar ook met stevige gitaren in een meer psychedelische setting. In de jaren 2000 kiest Cole eerder voor kleine liedjes in een akoestische bezetting, waarbij de teksten primeren. In 2004 worden de Commotions herenigd voor het jubileum van het succesvolle debuutalbum, waarna Cole wat obscure opnames en liveplaten van die band laat uitbrengen. In 2010 komt hij op de proppen met ‘Broken Record’, waarop hij opnieuw een echte band rond zich heen heeft verzamelt. ‘Standards’ is daar een logische voortzetting van, al schakelt hij van vooral akoestisch over op voornamelijk elektrisch. Hij haalde inspiratie voor de plaat uit het vele luisteren naar Bob Dylans ‘Tempest’ en dat heeft de tweeënvijftigjarige Cole veel deugd gedaan. Zijn stem klinkt nog steeds als een klok. Er is nauwelijks verschil te merken met die van op de debuutplaat, die nu toch bijna dertig jaar oud is. En ook de kwaliteit van de liedjes is navenant. We gaan zeker niet beweren al zijn platen te hebben gehoord, maar we kennen de debuutplaat nog uit het hoofd en ‘Standards’ is eigenlijk net zo goed, zonder een moment ouderwets te klinken. Dit is gewoon de perfectie benaderende pop die in een rechtvaardige wereld heel wat brokken zou maken.