Het verhaal is genoegzaam bekend. Onder druk van de Argentijnse militaire dictatuur van Videla verhuisden de ouders en oudere zus van José Gonzalez naar Zweden. De folkie werd geboren in hun nieuwe thuisland. In zijn jonge jaren was hij actief in aan aantal hardcorebands uit Stockholm. In 2003 kwam hij echter volop in de aandacht met een cover van The Knife. Sony gebruikte zijn versie van Heartbeats voor een commercial. U weet wel, die met de honderdduizenden stuiterballen in de straten van San Francisco. Het bleek echter dat hij niet alleen solo een andere richting was uitgegaan. Er was ook het trio Junip. Een band die al sinds 1998 bestaat, maar door de drukke agenda van Gonzalez in 2010 pas haar debuut uitbracht en nu dus het tweede, titelloze, album. Opener Line Of Fire drijft op de zeer herkenbare stem van Gonzalez en bouwt met behulp van een heerlijke groove op naar het openbarstende einde. Mooie opener denken wij dan. De volgende nummers mogen dan iets meer ingehouden zijn, met behulp van de koptelefoon horen we na verschillende luisterbeurten pas hoe de details zich ontplooien. De band heeft dan ook niet voor niets meer dan een jaar gesleuteld aan deze plaat. En dat Gonzalez bekend staat om zijn inventieve en expressieve gitaarspel zorgt er mee voor dat die meerdere luisterbeurten geen opgave waren. Andere hoogtepunten zijn Your Life Your Call (met stuwende krautritme en kringelende Afrikaanse gitaarlijntjes) en het iets meer ingehouden Baton, waarin Gonzalez de kunstfluiter in zichzelf ontdekt. Mooi maar soms een beetje braaf. Nog zo een land met een zeer getroebleerde geschiedenis is Zuid-Afrika. Zangeres Cherilyn MacNeil groeide op in Johannesburg, vlakbij de plek waar in 1963 zowat de voltallige top van de anti-Apartheidsbeweging werd gearresteerd. Die plek – een boerderij waar de anti-Apartheidsactivisten elkaar ontmoetten – ligt in Rivonia, een voorstad Johannesburg. Op deze plaat geeft de ondertussen naar Berlijn uitgeweken MacNeil haar persoonlijke visie op de geschiedenis van haar thuisland. En het moet gezegd dat liefhebbers van soms inventieve, barokke indiepop hun hartje zullen kunnen ophalen aan dit album. Wij daarentegen vinden het allemaal iets te veel binnen de lijntjes gekleurd om echt te overtuigen. Op de bio lazen we een vergelijking met de laatst van PJ Harvey, Let England Shake. Een beetje hoog gegrepen als je het ons vraagt. Dat was namelijk een veel intensere plaat.