Deze release stamt al uit 2013, maar hij is eerder aan onze aandacht ontsnapt, en we willen hem u niet onthouden. Jean Delouvroy studeerde aan het conservatorium in Gent, won een prijs als jazz-componist en maakt naast modern klassiek ook soundscapes, vaak van geryclede samples van zijn eigen werk. Dat is allemaal goed hoorbaar op deze naamloze dubbel cd, Delouvroys eerste, zover we hebben kunnen nagaan. Na een openingsbod van nerveuze, door een filter gemoduleerde viool, volgt een fraai soundscape van glasachtige drones, waarin we soms dezelfde strijkers denken terug te horen. Meer nummers hebben die schuivende overgang tussen echt en processed, wat tot mooie spanningen leidt. Soms komt die groeiende dreiging tot uitbarsting, zoals op Solaris, dat onstopbaar uitmondt in steeds schellere en overstuurde tonen, maar soms laat Delouvroy de drones langzaam alleen in en uit elkaar vlechten. Variatie is er door een aantal korte piano-improvisaties, en ook zijn er twee nummers voor eenzame elektrische gitaar met effecten. Ze klinken min of mee zoals ze heten, Desert Idea en Psychedelic Guitar, en al zijn het op zichzelf niet de sterkste nummers, ze passen wel mooi in de flow van het geheel. Op de tweede cd staan twee lange, droney nummers. Het eerste klinkt als een onderaardse trip, via drone en glitchy geluidsexperimenten naar eenzelfde viool als waar de cd mee begint, die versterking krijgt van een orkaan aan orkestsamples. Het tweede nummer is meer ingehouden en consistenter: een lange soundscape van opgerekte orkestsamples, die al modulerend langzaam groeit. Alles bij elkaar een veelzijdige en mooie staalkaart van Jean Delouvroys kunnen.