Mike Patton slaat bij momenten de bal mis en bij andere gelegenheden zit hij er pal op. Dat geldt voor zijn eigen werk, solo en bij tal van al dan niet gelegenheidsbands, en dat geldt net zo goed voor zijn label Ipecac. En met Palms slaat hij maar was hij vergeten dat er gewoon geen bal was. De bende wordt met veel bombarie aangekondigd, en dat is vooral door de deelname van een aantal gerenommeerde muzikanten met een degelijk palmares op hun naam. Dat telt uiteraard voor geen meter als het resultaat tenenkrullend blijft te zijn. Zes nummers uitermate vervelende progrock of toch iets dat er heel erg mee flirt. Rabiate fans van Isis en/of Deftones bliksemen ons allicht omver vanwege deze heiligschennis. Idolatrie is echter niet aan ons besteed, wie het ook moge zijn. Geen uitzonderingen. Chino Moreno verzorgt het gekweel, terwijl Aaron Harris, Jeff Caxide en Bryant Clifford Meyer, drie van de vijf die Isis vormden, de hemeltergende muziek verzorgen. Het kwartet past duidelijk wel bij elkaar. Moreno was al jarenlang grote fan van het soms behoorlijk atmosferische werk van Isis, waardoor hij eigenlijk quasi onmiddellijk toehapte toen hij werd benaderd door Harris om de zang voor zijn rekening te nemen. Op zich hebben ze uiteraard gelijk om nieuwe wegen te zoeken en niet zomaar verder te willen gaan waar Isis was opgehouden. Alleen houden we er totaal niet van, hoe intens, filmisch, duiter en claustrofobische Palms ook probeert te zijn.