Load (Providence, Rhode Island) dankt zijn (relatieve) bekendheid zonder meer aan één van zijn populairste bands, namelijk Lightning Bolt. Maar daarnaast is het al sinds 1993 thuishaven van tegendraadse en compromisloze herrie. De meest tot de verbeelding sprekende namen zijn dan ook Burmese, Sightings, Yellow Swans, Excepter, The Hospitals, Fat Worms Of Errors en Noxagt. De Noren van Noxagt laten op hun derde album vrij onverwacht een ander geluid horen. Dat heeft alles te maken met het vertrek van violist Nils Erga. Die werd vervangen door gitarist Anders Hana (Ultralyd, MoHa!) waardoor de band nu bestaat uit een meer traditionele line-up van gitaar, bas en drums. Waar Noxagt op hun twee vorige albums (Turning It Down Since 2001 en The Iron Point) eerder klonk als een furieuze noiserockupgrade van Swans, Melvins en Lightning Bolt, klinken ze vandaag eerder als een band die zich in een onbestemd soort postrockavontuur heeft gestort. Met matige resultaten overigens. Op hun best neigen ze naar Shora, maar die momenten zijn helaas zeldzaam. Enkel de ijzersterke afsluiter The Impious verwijst nog naar hun avontuurlijke verleden. Interessanter is het vijfde album van The USA Is A Monster uit Brooklyn, New York. Het duo laat een nauwelijks te plaatsen mix horen van toegankelijke passages, semi-gestructureerde, maar technisch hoogstaande gekte en neurotische noiserock. Alleen Magma, Incredible String Band, Meat Puppets, Frank Zappa en het obscure Sleepytime Gorilla Museum opdiepen als handleiding biedt een (mogelijke) uitweg. Compleet onverteerbaar is het inspiratieloze lawaai van Coughs uit Chicago. Het herhalen van steeds weer hetzelfde trucje begint al na twee nummers op de zenuwen te werken en dan volgen er nog negen, totaal niet van elkaar te onderscheiden kakofonische stukken. Met zes leden en een instrumentarium dat onder meer olievaten, twee drummers, saxofoon en keyboards telt, leek het op papier niettemin allemaal best interessant. Herinneringen aan bijvoorbeeld Savage Republic of Cop Shoot Cop schoten ons immers te binnen, om al even snel weer te verdwijnen. Volgens Load moet dit de toekomst van rockmuziek voorstellen. Ongetwijfeld voor wie The Locust of Arab On Radar graag als popmuziek omschrijft. Op Key Cutter wordt Vampire Belt -drummer Chris Corsano en gitarist Bill Nace- versterkt door stemkunstenares en elektronische undergroundartieste Jessica Rylan (Cant). Corsano maakt bovendien ook deel uit van Sunburned Hand Of The Man. Binnenkort wordt ouder werk van Vampire Belt overigens opnieuw uitgebracht door Ben Chasny (Six Organs Of Admittance, Comets On Fire). Onmiddellijk in het oor springend zijn de chaotische (free jazz) drumpartijen van Corsano waartegen voordurend de geflipte elektronica van Rylan en de manische gitaarnoise van Nace opbotsen. Het mag bijgevolg niet verbazen dat Vampire Cant duidelijk tot het kamp behoort waar ook Sightings, Wolf Eyes, Hair Police, het haast onvermijdelijke Lightning Bolt en de zonet vernoemde bands graag bivakkeren. Naar het einde toe luwt de storm wat en horen we voor het eerst duidelijk het kinderlijke geneuzel van Rylan; hapklaar en eenduidig wordt het echter nooit. Key Cutter is dus zeker niet voor mensen met een zwak gestel, maar dat geldt voor zowat alles op Load.
