Binnen Klima draait zowat alles rond de uit Parijs afkomstige zangeres Angèle David-Guillou. Niet alleen fungeert zij als uithangbord van de groep, ook zijn alle teksten en composities van haar hand. Na haar verhuis naar Groot-Brittannië verzamelde zij de nodige mensen om zich heen die samen met haar voor de elektrische gitaren, elektronica, drums en percussie instaan. Angèle moet een zachtmoedig meisje zijn, want ondanks het gebruikte instrumentarium is in haar lieflijke luisterliedjes geen plaats voor wilde rock. Met haar band serveert zij eerder een combinatie tussen downtempo Britse indiepop, fluistervocalen en elektronica. De integratie van alle genres is alvast wonderwel gelukt. Zoals bij zoveel tragere Britse indieproducties ligt de nadruk meer op sfeerschepping dan individuele songs; dat maakt dat de meeste liedjes een eigen gezicht missen. Ook heeft Klima soms moeite haar invloeden te verbergen: met een treurige viool, zachte klokgeluidjes en tromgeroffel alludeert You Make Me Laugh aan Björk zonder een kloon te worden op Never Ending lukt datzelfde trucje echter niet meer en klinkt Klima als een kopie van de Ijslandse superster. Andere nummers ademen meer originaliteit uit, maar zijn dan weer compositorisch zwakker. Hoewel dit debuut een verdienstelijke poging is, komt Klima voorlopig toch nog inventiviteit tekort om mee te draaien in het circuit.