Vers werk op Type doet altijd instemmend knikken. We zijn inmiddels gewend aan de verschijning van het ene kroonjuweel na het andere. En dat al vijf jaar lang. John Xela weet immers wat goed is. Dat schept blind vertrouwen en stiekem ontzag. We verwelkomen Indignant Senility dan ook met gepaste eerbied. Eerder dit jaar was het betraand genieten met zijn interpretaties van klassiek componist Richard Wagner. Plays Wagner werd in twee delen op gelimiteerd plaatwerk uitgebracht en was een schone exercitie in desolate composities gefundeerd op klassieke soundscapes. Net zo mooi als het werk van Leyland Kirby, alias The Caretaker. Deze referentie gaat ook op voor dit album. Somber en geheimzinnig wordt de brug tussen klassiek en ambient vakkundig geslagen. Verdoemde vioolpartijen, hoorngeschal uit een ver verleden en onheilspellende soundscapes doen beseffen dat dit het geluid is van het laatste orkest op aarde. De muzikanten zijn spoken van lang geleden, gevangen in een verlaten kerk, hopend op de reis naar boven, daar waar het lichter is dan beneden. Het geluidsboek van Indignant Senility vertelt verhalen boordevol met mystiek en ongenoegen. Buiten mag het dan lente zijn, met dit album is het lang treuren in de herfst van vervreemding. Klasse.