Wie in deze vertwijfelde tijden indruk wil maken, brengt zijn verhaal vol bravoure en maakt niet teveel woorden vuil aan de inhoud. De woorden hoop en ambitie volstaan tegenwoordig om geliefd te zijn; niemand die dan nog vraagt wáár je op hoopt, of wát je ambieert. De Britse singer-songwriter Dan Haywood speelt daar handig op in met de presentatie van zijn project New Hawks. Na een onopgemerkt gebleven ep in 2007 debuteert hij nu met een 32 songs tellende driedelige lp. Een entree die alleen door zijn omvang en ambitie de aandacht trekt. Het persbericht laat nog weten dat deze plaat direct de laatste zal zijn en verzekert ons van de aankomende tour: These shows will no doubt soon become mythical occasions. Juist ja. Op een kritischere afstand wordt gelukkig duidelijk dat Haywood weliswaar niet het Grote Nieuw Talent is dat zijn label graag zou willen, maar dat het wel degelijk loont om door alle bravoure heen te prikken; de inhoud van zijn verhaal is zo nu en dan namelijk zeer de moeite waard. Zijn liedjes kennen invloeden uit Schotse folk, Fairport Convention, David Bowies Hunky Dory en Bob Dylans Desire. Prettige folk dus, met scheuten country en soul. Haywood toont zich een aimabel zanger, die losjes het ene na het andere liedje uit de mouwen schudt en met een eigenaardig accent oud-Engelse uitdrukkingen en wilde metaforen aan elkaar praat/zingt, terwijl de band de onopvallende arrangementen er zo een beetje bij lijkt te improviseren. Sympathiek en ontwapenend in zijn eenvoud en eerlijkheid en een aanrader voor fans van The Decemberists en Lambchop, maar veel te beperkt en te eentonig voor een speelduur van twee uur. Niet de cult-klassieker die het wil zijn, dus, maar achter het geblaat treffen we gelukkig een bescheiden stapeltje fijn wol.