Moeilijke platen. Soms kunnen die zo verdomd vervelend zijn, dat alleen de idee dat er een groots concept in de ellendige verzameling geluiden verstopt moet zitten, het luisteren nog de moeite waard maakt. Maar gelukkig zijn er ook moeilijke platen die intrigerend zijn en waar je keer op keer naar luistert, enthousiast over de ontdekkingsreis die elke maal net weer wat anders is. Zo ook bij het debuutalbum van Subterraneanact, een Nederlands duo bestaande uit Jelmer Cnossen en Henk Bakker (die tevens werkzaam is bij WORM). Een combinatie van elektro-akoestische geluiden (bas-klarinet, drums), gevonden geluiden en experimentele elektronica vormen de basis van het wonderlijke gelijknamige album van Subterraneanact. Opener ‘Uhrlicht’ klinkt alsof het begin niet uit een oerknal bestond, maar uit een serie mokerslagen, getimmer en gezaag. Het begin der tijden gecreëerd in een schuurtje. Ieder moment verwacht je Tom Waits met raspende stem “what’s he building?” te horen zeggen. Hoe vollediger het licht wordt, hoe meer donkere jazzy tonen de muziek complementeren. Vergelijkingen met Colin Stetson of Roscoe Mitchell komen bovendrijven in het verhalende werk, dat soms overkomt als een hoorspel voor Robots. De track ‘Conlet’ bijvoorbeeld, dat een steeds sneller gaande ondergrondse metro is die uiteindelijk in een open ruimte komt, waar de muziek minder claustrofobisch is. Hoewel dat laatste niet lang duurt, want al snel lijken we in de psyche van een mechanisch organisme te zitten en ervaren we een auditieve manifestatie van hun schizofrenie. Aan het eind van deze plaat voelt het alsof we heel wat hebben meegemaakt, zonder dat we daar nou per se wijzer van zijn geworden. Maar daar ligt de terugkerende kracht van dit werk.