In de slipstream van Ty Segall krijgen een aantal bands uit de Bay Area rond San Francisco nu meer aandacht. Eén van die bands is Sic Alps. De band houdt er net als Ty Segall een aardige productie op na. Dit jaar gooiden ze er ook al twee 7inches uit. Muzikaal inspiratie genoeg dus, voor een titel blijkbaar iets minder. Maar goed. Als voorproevertje kregen we tijdens de zomer al Glyphs voorgeschoteld. Het openingsnummer van het album klonk als een lost recording van The Beatles in hun volle LSD-periode. In onze ideale wereld groeit dit soort nummers uit tot zomerhits. Helaas. Op de rest van de plaat gooit het viertal er schijnbaar achteloos nog een aantal pareltjes uit. Drink Up! dat qua sound in onze oren soms neigt naar iets van The Velvet Underground, in een popjasje weliswaar. Onze oren kunnen ons ook bedriegen natuurlijk. Dit wordt gevolgd door het slepende Thycaline Man, een nummer dat enkel drijft op een akoestische gitaar en stem. Ook afsluiter See You On The Slopes is zo een valse trage. Dit nummer is opgebouwd rond wat minimalistisch pianogetokkel. Dat Ty Segall soms opduikt bij optredens kan de aandacht verklaren, maar toch bewijst de band met dit album dat ze voldoende in huis hebben om mensen die houden van muziek gekruid met een beetje psychedelische peper te overtuigen.