Golden Void avontuurlijk, laat staan vernieuwend noemen, zou de waarheid geweld aandoen. Het in 2009 opgerichte kwartet rond Earthless-gitarist Isaiah Mitchell zoekt het net als die band bij de jaren 1970, met dat verschil dat je hier niet af te rekenen krijgt met twintig-dertig minuten durende jams die even verbluffend als vermoeiend zijn (al zullen vaste Roadburn-klanten vast bevestigen dat Mitchell, een van de laatste échte gitaarhelden, gewoonweg niet in staat is tot het spelen van saaie solo’s), maar groovy songs die lekker kunnen ademen, zonder te gaan vervelen. Het is dus allemaal classic rock wat de klok slaat: 7 songs in 36 minuten, een warme, analoog klinkende sound, rollende drums vol souplesse en gloedvolle Hammond- en Rhodespartijen van Mitchells vrouw Camilla. En dan is er nog het perfect ingebedde gitaarspel van Mitchell zelf, virtuositeit van de vanzelfsprekende soort. Heeft het hier en daar wat weg van de in r&b gedrenkte soulrock van Traffic, dan zal je net zo goed herinnerd worden aan de proto-hardrock van Mountain en hier en daar wat wietdampen opvangen. Er wordt mooi gedoseerd: zo’n ‘Virtue’ is complexloze riffrock voor een vakantiemixtape, ‘Jetsun Dolma’ heeft een jazzy spontaniteit, terwijl van pop doordrongen spul als ‘Badlands’ baadt in beklijvende weemoedigheid. Het beste zit ‘m echter in de staart, met een catchy ‘The Curve’, dat zich ergens tussen Baby Woodrose en Atomic Bitchwax ophoudt, en het wat langere sluitstuk ‘Atlantis’, dat hier en daar wat aan Witchcraft doet denken. Lijkt het bij eerste beluistering allemaal wat prima gespeelde, maar ietwat belegen hippie- of stonerrock light, dan onthullen extra draaibeurten een album zonder noemenswaardige inzinking en een handvol prima retrosongs. Zet dat op een podium met pakweg Hypnos 69 en we zijn van de partij.