De muziek van de Californische band Sprain heeft altijd iets nadrukkelijk ruimtelijks gehad. Door de structurele vrijheden die de band zichzelf gunt, vormen hun nummers telkens een soort muzikale tegenhanger van abstracte sculpturen of experimentele architectuur. Door het gebrek aan duidelijke couplet-refrein-structuur zijn de nummers continu in beweging, als door een kamer walsend. Op hun eerste lp ‘As Lost Through Collision’ nam dat al indrukwekkende vormen aan, met een unieke take op het post-hardcoregenre waar het tempo bijzonder laag ligt. Hun nieuwste ‘The Lamb As Effigy’ is de overtreffende trap daarvan op haast iedere denkbare manier: nog ambitieuzer, nog abstracter, nog langzamer. Bij het zien van de fotocollage die de hoes vormt, kan ik niet stoppen met denken dat het misschien wel de perfecte representatie is van wat je op het album hoort. Op iedere foto zie je in een andere abstracte houding twee figuren van achteren gefotografeerd, telkens vanuit een hoek genomen die de foto’s iets dissociatiefs geven. Zo ook op de nummers van dit album. De vormen die de nummers aannemen, zijn niet aan logica onderhevig. Wat je te horen krijgt, is lastig te duiden en werkt vervreemdend; en het voelt als iets wat je nog niet eerder gehoord hebt. En je kan maar niet stoppen met ernaar te luisteren.
