‘Southern Mind’ begint veelbelovend met het knappe titelnummer, dat in de beste Slowdive-traditie staat: dromerig, introvert, maar tegelijkertijd ergens best poppy, met één gitaar die op standje galm staat en de andere op atmosferische storm. Naast shoegaze en dreampop heeft Lowtide ook een tik van de echoënde-wave-molen meegekregen: dit is een band die verlegen overkomt, maar tegelijkertijd ook best van een publiek durft te dromen, van grote zalen. Goed recept, maar na een paar nummers verzandt ‘Southern Mind’ in één grote deken van droompop, zonder dat daar echt sterke, welgevormde liedjes tegenover staan –op dat titelnummer na dus. Opvallend is trouwens hoe duidelijk –eerlijk gezegd richting het schaamteloze– de band met het verleden flirt: een van de nummers heeft als refrein ‘Celebrate Yourself’. Met wat meer afwisseling en betere composities waren ook wij heel enthousiast geweest.