Nieuw talent op Ninja Tune. Baku Tsunoda en Naomichi Tanaka hebben een verleden achter de rug in punk, p-funk en Yellow Magic Orchestra coverbandjes, tot ze elkaar vinden als djs in een club in Tokyo. Sindsdien werken ze samen als Rainstick Orchestra en noemen ze hun muziek ‘system music’, iets wat het midden houdt tussen het minimalisme van Steve Reich, de electronica van YMO en jazz. De plaat klinkt dan ook als een zondagmorgen in mei: de eerste zonnestralen vallen binnen, de geur van kruidenthee hangt in de lucht en je bent helemaal klaar voor een stevige wandeling. Subtiel en heel erg zen, dit is chill-out muziek van het helderste water.
De nieuwe plaat van de bestverkopende Ninja Amon Tobin daarentegen kan je moeilijk chill-out noemen. Voor ‘Chaos Theory’ werkte hij in opdracht van spelletjesfabrikant Ubisoft, die de tijd rijp vond om bij hun Splinter Cell 3-game een volwaardige soundtrack uit te brengen. Geen voorspelbare verzamelaar met Korn, Method Man en The Prodigy deze keer, maar een échte soundtrack. De geïnteresseerden slaan er de vakbladen maar op na om te weten als de game de moeite is, de bijhorende muziek is dat wel. Het filmische heeft er altijd al een beetje ingezeten bij Amon Tobin en ik kan me voorstellen dat hij deze opdracht met veel plezier heeft afgewerkt. Hij slaat geen nieuwe wegen in maar blijft trouw aan zijn eigen stijl: complex, donker, hitsig en intrigerend. Modus operandi: neem een paar songs op met akoestische instrumenten en jaag er 10000 kilowatt electronica door. Toch merk je op één of andere manier dat het geen normaal Amon Tobin album is, alsof hij nadrukkelijk een bepaalde sfeer wou creëren. Op zijn vorige platen zat je volledig gevangen in zijn wereld en die is veel complexer dan om het even welk videospelletje. Vergeet vooral de buren niet te waarschuwen als u deze nieuwe wall of sound in huis haalt, maar de impact zal minder groot zijn dan vroeger.
