Mark Lanegan smokkelt al jaren regelmatig een nummer van Joy Divison in zijn livesets. Het is dus geen geheim dat de Amerikaan een voorliefde koestert voor de postpunk van de jaren 1980. Die was, naar eigen zeggen, de muziek van zijn jeugdjaren. Opmerkelijk weetje want Lanegan is toch vooral bekend geworden door zijn werk met en gastbijdrages voor onder andere Screaming Trees, Queens Of The Stone Age, UNKLE, Soulsavers, The Twilight Singers en Isobel Campbell. Die oude invloeden sijpelen ook al een tijd door op de albums die hij maakt als/met de Mark Lanegan Band. Dat was zo al op bijvoorbeeld ‘Blues Funeral’ (2012) of ‘Phantom Radio’ (‘14) en dat is het zeker op ‘Somebody’s Knocking’. Centraal staat nog steeds Lanegans donkere, rasperige bariton –zijn handelsmerk eigenlijk- maar de muzikale omkadering is niet meer dan een (luie) liefdesverklaring aan de Britse postpunk –en new wavehelden van weleer: Echo & the Bunnymen en New Order. ‘Somebody’s Knocking’ is nergens minder dan verdienstelijk, maar meer dan een zoethoudertje voor de fans is het niet.