Julie Carpenter, die al eens opduikt aan de zijde van Eels en Gropius, heeft onder het alias Less Bells haar eerste langspeler gemaakt. En wat voor eentje! De violiste en componiste verhuisde van Los Angeles naar Joshua Tree.
Samen met haar vrienden Dain Luscombe, Leah Harmon (ook accordeon bij Dorian Wood), Rachel Smith en Kenneth James Gibson begon ze aan ‘Solifuge’ als een eerbetoon aan de woestijn waar ze nu leeft. De afzondering, de onbarmhartigheid van het weer en tegelijk de schoonheid van de omgeving zetten Carpenter aan tot het componeren van acht nummers die ergens tussen ambient, Neo-klassiek en de avant-garde kant van elektronica in uitkomen.
Daar zet ze een esoterisch en dromerige stem bovenop, wat het album nog een extra dimensie geeft. De grootsheid van intimiteit, de kracht van het breekbare, het opbouwen van iets kleins tot muziek die imponeert en overweldigd is zowat het opzet van ‘Solifuge’. Vanaf ‘Golden Storm’ wordt de muziek iets filmischer, waarbij we de invloed van vroege Philip Glass menen te ontwaren.
Orkestraal modern klassiek is wellicht de meest adequate omschrijving van de muziek van Less Bells. Carpenter weet ons bovendien vanaf de eerste noot helemaal in te pakken en mee te nemen op haar tocht vol bewondering voor haar omgeving.