Serpentwithfeet wist zichzelf eerder in de kijker te spelen met een ep en een duet met niemand minder dan Björk. Zijn debuutalbum ‘soil’ is een opmerkelijke mix van r&b, soul, elektronica en jaren 1980-gothicsferen en experimentele neigingen. Als een slang glijdt ‘s mans lenige stem door de atmosferische muziek. De zanglijnen doen denken aan de r&b-diva’s van de jaren 1990, en zijn daardoor soms een beetje vermoeiend. Maar toch, meestal komen ze flink aan: smachtend, intiem en vol overgave. Serpentwithfeet laadt zijn teksten met evenveel erotiek als godsdienst; ‘Messy’ laat hij bijna klinken als ‘Mercy’, en als hij het over zijn toewijding ‘to him’ heeft, kan het om zowel God als zijn geliefde gaan. Opmerkelijk, geslaagd debuut. Yuno laat minder indruk achter op zijn eerste ep ‘Moodie’. Net als Serpentwithfeet put hij uit een diversiteit aan stijlen en invloeden –een nog grotere diversiteit zelfs–, maar dat is niet altijd een aanbeveling. De opener ‘Amber’ bijvoorbeeld wordt ontsierd door een vervelende skapunkzanglijn die Yuno’s skatepuberteit verraadt. De poppunkinvloed duikt helaas vaker op op ‘Moodie’. Daar staat bijvoorbeeld de mooie, atmosferische r&b van ‘Fall In Love’ tegenover –gelukkig maar. Vooralsnog roept Yuno gemengde gevoelens op: duidelijk getalenteerd, maar niet per se gezegend met een onfeilbare smaak.