Drie kleine doosjes met een schat aan geluiden verspreid over drie kleine 3inch cd’s. Aan de vlijt van Machinefabriek komt geen eind. Zowel muzikaal als visueel is het telkens genieten van de werkijver van Rutger Zuyderveld.
‘Ik ga naar een onbewoond eiland en ik neem mee…’: mijn bandrecorder. Dat moet het eerste zijn dat Rutger vroeger als kind dacht. Op ‘Slovensko’ geeft Machinefabriek ons een geluidsintroductie tot Slovenië. Louter gebaseerd op fieldrecordings combineert hij motorgeluiden, blaffende honden, hamergeklop, babbelende mensen en andere geluiden tot één grote soundscape. Geluiden vullen elkaar aan, verbrokkelen en sterven uit. Een adembenemend werkje van eeuwen geduld.
In januari 2010 componeerde hij, in opdracht van het Rotterdams filmfestival, ‘The Breathing Bridge’. De twee tien-minuten lange composities baseerde hij op zijn fieldrecordings van de Erasmus-brug. Voor beide tracks vertrok hij van zijn opnames. Hij verknipte ze, voegde geluiden toe en kwam zo tot twee composities groots in geluid, spelend met verwachtingen en barstensvol onverwachte noisemomenten. Het kabbelende water en de woelende wind fluisteren in de achtergrond als een stil klanktapijt. Machinefabriek doorboort de stilte, onverwacht, met bijna industriële horror. Dit is nagelbijtend spannend.
Op ‘Nerf’ geen black noise maar lang nazinderende piano- en gitaarsnaren. De akoestische gitaar om ‘Sluimer’ lijkt wel een oefening in rekbaarheid. Hoe lang kan je een noot laten uitdoven zonder dat de volgende noot deze in de weg zit maar een mooi geheel vormt. Het is pure traagheid die je overmeestert. Elektronica schuift in de weg op ‘Ax’. Geen stiltes meer maar een aanhoudende static onrust die aanzwelt waaronder de akoestische gitaar schuchtere overlevingspogingen onderneemt. Als een lange aanhoudende drone baant ‘Ax’ de weg voor ‘Nerf’ dat minder fluisterend en met snerpende geluiden als een opdringerig noiselandschap door je oren trilt.
