Kiko is afkomstig uit de streek rond de Franse Alpen, meer bepaald uit Grenoble. Als we dan nog weten te melden dat de man zich reeds enkele jaren weet te manifesteren in de wereldwijde technoscene, dan weet de liefhebber dat elektro-invloeden gegarandeerd zijn. Dat heeft Kiko inderdaad gemeen met Oxia, Vitalic, The Hacker en Miss Kitten in zijn studio werd overigens diens Frank Sinatra ten grave gedragen. Op dit album combineert hij stevige beats de ene keer al wat meer op de voorgrond dan de andere rijkelijk met synthpartijen die niet uitsluitend naar elektro refereren, maar ook naar donkere new wave, EBM en italodisco. Doorheen Slave Of My Mind blijft het geluid uiterst samenhangend, maar wordt er tegelijk vlot van teneur gewisseld. Zo is New World Rock Up onversneden elektropop, maar dan vooral bestemd voor grote zalen en dito soundsystems. De titeltrack is meer van dergelijks fraais, maar is grootser in meeslependheid en epiek. Kiko trotseert hier zoals op een aantal andere momenten het kitscherige, maar weet daar als een ervaren rot van weg te laveren. Dat doet hij bijvoorbeeld ook in het geval van Shanel 78, een soort synthesizer soundscape à la Jean-Michel Jarre die net niet protserig wordt. Preludia en Alone In The Dark hebben dan weer iets van eigentijdse neotrance, vol frêle geluidjes in een zee van ijle elektronica bewogen door robuuste beatgolven. Terwijl hij in het nummer 7 Seconds new wave hand in hand laat gaan met onversneden techno, is Plaisir dÉté regelrechte eigentijdse minimal. Slave Of My Mind laat dus horen dat Kiko zijn signature sound gevonden heeft en deze momenteel vlot weet te integreren in een aantal verwante genres. Daarenboven doet hij dit met een grote muzikaliteit en een absoluut meesterschap op productietechnisch vlak. Wat ons betreft een verslavend album.