In de zomer van 2015 overkwam Nick Cave het ergste wat een ouder kan overkomen: een kind verliezen. Cave zijn zoon Arthur, de helft van een tweeling, was amper vijftien jaar toen hij van een klif viel. En hoewel ‘Skeleton Tree’ al grotendeels was opgenomen, rust deze tragische gebeurtenis als een gitzwarte huik over dit album. De eerste woorden van de grimmige opener ‘Jesus Alone’ slaan je meteen murw: ‘You fell from the sky, crash landed in a field near the river Adur’. Wanneer Cave ten einde raad ‘I love you love’ prevelt in ‘Magneto’, zijn de man zijn gevoelens van onrechtvaardigheid en wanhoop voelbaar. Het is aandoenlijk om Nick Cave zo desperaat bezig te horen op deze bloedmooie, maar tegelijk ontieglijk harde plaat. De Australiër sprak het voorbije jaar niet met de media, maar koos ervoor om te communiceren via dit album en de bijbehorende documentaire ‘One More Time With Feeling’, waarin Cave vertelt dat wanneer hij in de spiegel kijkt, hij zichzelf niet meer herkent. ‘Onder mijn huid zit een ander persoon’, klinkt het. Op ‘Skeleton Tree’ is het ook lastig om muzikaal door te dringen tot de kern, zo telt het album veel piano- en strijkerspartijen, maar verder ook veel kille elektronica en zelfs licht dissonante klanken. ‘Skeleton Tree’ is dan ook geen popplaat, maar de meest intieme verwerking van een verschrikkelijk verlies. Als luisteraar bekruipt je een ongemakkelijk gevoel van onbehagen: mag je wel deel uitmaken van – laat staan genieten van – zoveel die persoonlijke droefnis? Buiten categorie, dat is het minste wat je van dit album kan zeggen.