Sirius Calling, de nieuwste cd van het roemruchte Art Ensemble Of Chicago, is opgedragen aan hun bassist Malachi Favors, die nog geen jaar na de plaatopnamen in april 2003 stierf. Het was bovendien Favors die de titel koos. Sirius Calling refereert naar het Egyptische Boek van de Dood. Sirius is de ster waar de ziel heen gaat, nadat die het lichaam heeft verlaten.
Deze release neemt hoe dan ook een belangrijke plek in in de omvangrijke discografie van het ensemble. Sinds hun eerste platen eind jaren 1960 van de vorige eeuw uitkwamen in Parijs, waar de muzikanten uit Chicago elkaar troffen, heeft het ensemble zich bewezen als één van de grootste improvisatiegroepen uit de jazzgeschiedenis. Deze plaat is niet alleen belangrijk omdat het de laatste is waaraan Favors meewerkte, maar ook omdat de muzikanten van het ensemble, ondanks de afwezigheid van trompettist Lester Bowie, met de muziek op deze plaat een nieuw hoogtepunt aan hun carrière toevoegen.
Het Art Ensemble Of Chicago is de groep van Favors, rietblazers Roscoe Mitchell en Joseph Jarman (terug van weg geweest) en slagwerker Famoudou Don Moye. Lester Bowie was vanaf het begin bij het collectief betrokken, maar schijnt nu gekozen te hebben voor een lichtere muzikale koers. Het spijtige daarvan is dat de groep gevormd werd door vijf individuen die nauwelijks meer van elkaar konden verschillen. En in precies dat gebied waar die verschillen elkaar troffen en inspireerden, wisten de vijf muzikanten elkaar tot onwaarschijnlijke prestaties te brengen. Zonder Bowie en Favors blijven er nog maar drie over en het is de vraag of dit niet het einde van het Art Ensemble Of Chicago inluidt.
Dat Sirius Calling niettemin een hoogtepunt is in hun discografie is dan ook opmerkelijk. Zeker wanneer je vertrouwd bent met hun normale werkwijze. Veel van hun platen bevatten lange, vaak kantvullende (elpee-)stukken, waarop de muzikanten alle tijd nemen om hun themas uit te werken en hun zegje te doen. Sirius Calling bevat daarentegen vooral korte stukken. Op één stuk van negen minuten na, duren alle stukken tussen de twee en zes minuten.
Ondanks het gebrek aan tijd voor uitweiding en verdieping, bereiken de vier hier in kort bestek een enorme diepgang. Deze is uitsluitend te danken aan al die jaren van samenspelen. Ze hoeven elkaar maar aan te kijken, van een collega een aanzet tot een noot te horen, en ze weten al hoe ze verder moeten. Die bekendheid met elkaars persoonlijkheden/eigenaardigheden leidt op Sirius Calling geen moment tot voorspelbaarheid. Het enige voorspelbare is het onvoorspelbare en de zekerheid dat die onvoorspelbaarheid herhaaldelijk juweeltjes tot gevolg heeft.