In den beginne was er punk, maar na de initiële steekvlam van 1976-‘77 volgde een periode van tomeloze en vooral stilistisch ongebonden creativiteit. Na punk kwam postpunk en één van de vele zijtakken kreeg het zelfklevertje Gothic op geplakt. Vaandeldragers van de eerste golf waren –niet zelden dik tegen de zin van de artiesten in kwestie– onder meer The Cure, Siouxsie & The Banshees, The Sisters Of Mercy, Bauhaus, Christian Death en zelfs Joy Division, The Birthday Party, Virgin Prunes en Killing Joke. In de eerste helft van de jaren 1980 ontplofte het subgenre en schoten bands als spreekwoordelijke paddenstoelen uit de grond. Bekendste in het rijtje zijn onder meer The Mission, Fields Of The Nephilim, Red Lorry Yelow Lorry, The Southern Death Cult, Alien Sex Fiend, Gene Loves Jezebel of Play Dead. Hoewel ze allemaal op een hoop worden gegooid, waren er vaak meer verschillen dan overeenkomsten. Sommige bands opereerden met een klassieke rockbandopstelling (gitaar, bas, drums en zang); terwijl andere opteerden voor elektronica. Gemeenschappelijk is een voorliefde voor duisternis (zowel qua atmosfeer als teksten), romantiek (vaak gelinkt aan klassieke thema’s uit literatuur en horrorfilms), veel galm en reverb-effecten, uiteen waaierende gitaarpartijen en lage, lugubere zangpartijen, dat alles vaak overgoten met theatraliteit en bombast. Op deze vijfdelige cdbox –opnieuw in boekformaat met royaal veel beeld, tekst en uitleg- komen beide strekkingen ruimschoots aan bod. Zoals bij elke selectie ontbreken er namen (vermoedelijk omwille van rechtenkwesties) en kan een keuze nu en dan zelfs discutabel worden genoemd, maar ‘Silhouettes & Statues: A Gothic Revolution’ biedt net zoals gelijkaardige uitgaves op Cherry Red – ‘Still In A Dream’ (over shoegaze) of ‘Action Time Vision’ (over UK punk) bijvoorbeeld- een vrij complete en met zorg samengestelde duik in deze niche. Met een duidelijke tijdsafbakening (1978-1986) wordt bovendien de essentie van de stroming bewaakt. Latere copycats of ontwikkelingen zoals dark wave blijven onaangeroerd. Over de vraag of Clock DVA, Portion Control, HULA, P.I.L., The Chameleons, Cocteau Twins, Sad Lovers And Giants, Dead Can Dance of Section 25 bijvoorbeeld wel of niet tot de Gothic-scene kunnen of mogen gerekend, kan ongetwijfeld een flinke boom worden opgezet. Dat potje laten we wijselijk toe. De definitie van het genre –die op zichzelf al behoorlijk arbitrair is– wordt op dit overzicht breed geïnterpreteerd; en dat is zeker geen slechte zaak. Het laat namelijk horen in welke mate die typische stijlelementen doorsijpelen bij een brede waaier aan bands; sommige waarbij je het inderdaad niet zou verwachten. Puristen zijn er bijgevolg aan voor de moeite. Hoewel Gothic meer niet dan wel ernstig werd genomen door critici, is deze lijvige box een uitstekende gelegenheid om zelf een oordeel te vormen. Al was het maar als introductie.
