American Analog Set is consistent. American Analog Set is saai. American Analog Set is zo’n band waarvan je wel een cd verwacht in de platenkast van een vriend met een ruime collectie. Maar tegelijk is het een groep waarover je nooit iemand laaiend enthousiast zal horen vertellen. Het concept kennen we na een plaat of zes wel: drones voor mensen die niet zo van drones houden, luie gitaarlijnen, monotone drums, gefluisterde vocalen. Maar het is geen “luister goed naar wat ik te zeggen heb”-gefluister. Eerder “ik heb het niet bepaald tegen jou”-gefluister. Voor de rest schijnbaar minstens evenveel aandacht voor de sonische opsmuk als voor de sterkte van het materiaal. Een Codeine-cover verzet de bakens natuurlijk geen meter. AmAnSet klinkt een graad of twintig minder kil dan Codeine, maar de desolaatheid is nooit ver weg. Naar het einde toe wint ‘Set me Free’ wat aan dynamiek, om dan bij het wellicht ironische ‘Fuck this, … I’m leaving’ opnieuw in lethargie te verzinken. ‘t Geeft allemaal geen pas, maar ‘t geeft evenmin aanstoot. Voor dertien in het eigen dozijn zijn ze al halfweg.