Nadat jazz de laatste jaren bijna in haar eigen idioom was vastgeroest, kwam er een golf nu jazz-producers die het verstarde genre terug de nodige impulsen gaf. Sinds een tijdje wagen zich enkele groepen zoals pakweg Slow Train zich ook aan de reanimatie van de gezongen, downtempo variant. De Weense producer Michael Langoth trommelde recentelijk bevriende muzikanten bijeen met als resultaat deze boeiende luisterplaat. Waar vele collegas van hem hun heil zoeken in het exclusieve gebruik van elektronica, kruidt meesterkok Langoth zijn nummers met ingehouden gitaarsolos, flarden klarinet, accordeons en dergelijke meer. Af en toe wandelt er zelfs een verloren gelopen sample uit een foute eightiesplaat langs. Bij dit alles brengt het warme geluid van een staande bas het wat beperkte nasale bereik van de onbekende zangeres op smaak. Ik zou er geen bezwaar tegen hebben als dit de definitieve richting was die vocale jazz insloeg.