Ze is altijd al wel relaxed en cool, maar zo meditatief als op ‘Self Portrait In Pale Blue’ hoorden we Corrie van Binsbergen zelden. Het is dan ook behoorlijk naakt, alleen met je gitaar, en er zijn geen andere muzikanten bij die het je lastig maken om met de stilte om te gaan. Zonder opsmuk of ook maar enige last van thematiek duikt ze het zwarte gat in, en dat moet je maar durven. Ze houdt de spanning er aardig in, ook al steken regelmatig wat overbekende dingetjes van de gitariste de kop op, zoals het gebruik van tremolo en bepaalde effecten. Het album kreeg een zekere lading mee vanwege persoonlijke omstandigheden (moeder overleden, ouder worden, een ernstige verwonding aan haar hand, het verruilen van Amsterdam voor het platteland) maar dat heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat de dertien tracks aan diepgang, schoonheid en sensitiviteit hebben gewonnen. Gelukkig heeft ze haar bescheidenheid overboord kunnen zetten (wie zit hier nou op te wachten) en heeft ze in drie dagen toevallig vrijgekomen studiotijd met open geest en zonder vooropgezet plan dit uiterst persoonlijke, heerlijke album gemaakt.