De intelligente Amerikaanse crimineel Alvin Karpis was één van de meest notoire bankrovers van de twintigste eeuw. In 1936 werd hij als publieke vijand nummer één door FBI baas J. Edgar Hoover hoogstpersoonlijk gearresteerd en in de befaamde Alcatraz gevangenis gegooid waar hij de langst zittende gevangene ooit werd. In 1969 kwam hij op vrije voeten en schreef vervolgens zijn memoires die een best-seller werd en naar Spanje verhuisde waar hij in 1979 overleed. In zijn laatste levensjaren werd hij een obsessieve fotograaf, maar liet zijn werk nooit aan iemand zien. Filmmaker Mike Hoolboom vond onlangs een deel van Karpis’ fotowerk op eBay, won het bod en begon een film te maken met stills die langzaam in elkaar overlopen. De film is nog in de maak, maar de soundtrack bestaat al en is van niemand minder dan Machinefabriek. Welke hedendaagse sfeerartiest in de lage landen begrijpt beter dan Rutger Zuydervelt hoe beelden te voorzien van passende klanken? Een luisterbeurt van drie composities in zeventig minuten zal dit verduidelijken. Het eerste deel ‘Part One (Black And White)’ geeft direct een ambiente en filmische sfeer; een trage zweverige drone en geruis maken zich meester van de gehoorruimte, gaandeweg ebt de melancholische zweverigheid weg en sluipen donkere tonen in de compositie die kalm blijft deinen tussen deze geluidssferen. Het tweede stuk ‘Part Two (Colour)’ van een dik half uur is veranderlijk van aard en kent meer kleur door gebruik van gitaar waarbij de snaren traag worden aangeslagen of gestreken met strijkstok en lang doorgonzen om te eindigen in een roes van ruis. ‘Part Three (Black And White)’ is het laatste luik en snelle pulserende tonen weerklinken wazig op een onderliggende ruis om gaandeweg te veranderen in lange tonen die de tijd doen uitrekken voor een dromerig einde. Sfeervol werkje.
